გრიგოლ რობაქიძე

ქართველ ხელოსანს
სალამი სონეტით

შენს წინ იშლება საქართველოს ჭალათა თასი:
შიგ აკვეთილი ბედისწერის მოძმე კედლები, -
და იღვიძებენ შენში ძველთა შმაგი ხმალები,
მაგრამ განელებს სილამაზით სიტყვა შოთასი...

შენ გესხურება ხელოვნების ტალღა ათასი,
გარს ეხვევიან ზურმუხტოვან ტყეთა ალები –
ენთები ტრფობით ალესილი, თან იალები.
და მხრებს გიმშვენებს მოსასხამად ცეცხლის ატლასი.

ფიქრმორეული ამართულხარ კლდის ნაპირებზე,
ლოდინით ჰკვეთავ, ავარვარებ ყოველ ალიონს. –
და როს ნისლებში აიჭრება ტურფა პირიმზე,

ჟინით დამწვარი გადასძახებ მუქარას რიონს;
ხედავ, იქ შორით მოელვარებს თეთრი მხედარი, -
ის დაჭრილია, მაგრამ გმირი მაინც მხნედ არი...

1917