თითქოს ვიღაცა მისინჯავს მაჯას, ვარ გალურსული და გატრუნული, როგორც სიზმარში ციური ტანჯვა _ ნისლივით მოდის შენი „ურმული“. ნისლივით მოდის შენი „ურმული“ და იკვირტება და იფოთლება, დგას მოთმინებით გადახურული ჩემი წარსული სულის მოთმენა. დგას მოთმინებით გადახურული გავარდნა, ჩემი ძმა განუყრელი, ნისლივით მოდის შენი „ურმული“, ცოდვა, საწყალი და გაურყვნელი. გულო, ო, გული როგორ მომითმენს, ვიდრე ეგ თითბრის ზარი წკრიალებს, შენი ხმა ესმათ, მოდგნენ, მოვიდნენ, მოვიდნენ, მაგრამ დაიგვიანეს. იქნებ ზეცაში ვინმე გჯობნიდა, ცა მეწამულით კრთოდა ალმურით, იქნებ გჯობნიდა, მაგრამ შორიდან ხომ მაინც ესმათ ხმა უცნაური. დაგუბული და გულს ჩაწურული, მეც იმ დაგუბულ ხმას გავუყევი, და შევიფარე შენი ურმული ცოდვა, საწყალი და გაურყვნელი.
როცა დაიწყებს წყარო საუბარს, მზეს რომ მისწვდება ირმის ბღავილი, შემოასკდება როცა ალუბალს მუხლზე კაბა და გულზე ყვავილი. როცა კვირტები აფეთქდებიან, როცა სიმღერას იტყვი სასურველს, როცა ირმები დაფეთდებიან, მზეს შეხედავენ, რქებში ჩაწურვილს. როცა მერცხალი ზეცას შეუტევს, როცა მიწაზე მზე და დარი დგას, ირემი აპრილს კარებს შეუმტვრევს და ატმის რტოებს რქებად დაიდგამს. როცა მზე მინდვრებს კალთებს დაუცლის საგვირილოდ და საენძელოდა, ირემი ირემს ბალახს გაუწვდის და რქას მიურტყამს სადღეგრძელოდა. როცა ძეწნები ატირდებიან და აკოცებენ ვაზებს ხარდნები, შევხედავ ზეცას ნატვრისთვლებიანს, ავტირდები და ავხარხარდები. მოიგონებენ წარსულს მკვიდრები, აბუბუნდება ქვეყნად ყველა მთა, გავდიადდები, გავსულდიდდები და ავენთები მამულს კელაპტრად, დავდგები ცერზე, როგორც ავაზა, ერთს გადავხედავ დღეებს გაფრენილს, მერე მოვკვდები ისე ლამაზად, ვით დაიბადა ეს ყველაფერი.
ივერია, ივერია, ქვა, ქვა მღერის, ივერია, ჯერ არასდროს, ქვაო, ქვაო, ასე არ დაგიმღერია. ივერია, ივერია, ცაშია და მაღალია, მისი ფერი, ლურჯი ფერი ლურჯი ყანის ღაღანია. მოდის, მოდის რუსთაველი ავთანდილის ლხენითაო... - რა მარჯვენა ხელითაო, რა მარჯვენა ხელითაო? თესვითა და მომკითაო... შრომითა და როკვითაო... ქვაში ერის სიყვარული, ქვაში, ერის სილაღეო, ღმერთო, ღმერთო, შენ შეჰმატე ივერიას სიმაღლეო.
შატილით მოდიოდა - დიდი მთებით, მთვარეს შეხვდებოდა ჟინვალთან, მთვარისოდენა ხინკალს მიირთმევდა - ეს დიდი ბერმუხა და მყინვარმთა. ხელები ჰქონდა, - წყაროს ამოსცლიდა, ქვეყნის მაჯისცემას უგდებდა ყურს, მერე დაჰყვებოდა, ბალახებს დაჰკოცნიდა და შეუკურთხებდა ციმბირის წყლულს. ის იყო დიდი და ის იყო სხვა, მისი მართალი სულის ცხონებამ, მერე ცხოვრებას მოუჭრა გზა და შორს გაასწრო თვითონ ცხოვრებას.
